Palący problem - współuzależnienie

Współuzależnienie to destrukcyjny proces psychiczny jakiemu podlegają bliskie osoby żyjące razem z uzależnionym człowiekiem.

Trawiony nałogiem człowiek bardzo cierpi i fizycznie i psychicznie, jego psychika pod wpływem uzależnienia bardzo się zmienia, deformuje, taki chory przeważnie oddala się mentalnie ( ale nie tylko ) od swojej rodziny, tymczasem wszyscy członkowie takiej rodziny nie tylko tez zaczynają cierpieć, ale chcąc czy nie chcąc stają się osobami współuzależnionymi.

Co to znaczy współuzależnienie?

Zazwyczaj jest tak, że jeśli jedna osoba w rodzinie traci kontrolę nad swoim życiem, stan chaosu opanowuje całą rodzinę. Bardzo często rodzina ponosi konsekwencje materialne i prawne spowodowane zaniedbaniami uzależnionego, więc pogarsza się standard codziennego życia, a w skrajnych przypadkach rodzina popada w biedę. Miłość, przywiązanie, nie znikają z tygodnia na tydzień, żona, mąż uzależnionej osoby trwają zazwyczaj przy partnerze, nie potrafią żyć swoim życiem, cierpią i żyją nadzieją, że mąż, żona dla rodziny właśnie zerwie z nałogiem i będzie jak dawniej. Tak duży stres, napięcie, ból, bardzo szybko przekłada się na trudności emocjonalne towarzyszącej uzależnionemu osoby. Taki stan psychicznego zamętu i cierpienia, którego przyczyną są problemy bliskiej osoby uzależnionej, nazywamy współuzależnieniem.

​

Jakie stany emocjonalne charakteryzują współuzależnienie ?

Partner lub partnerka osoby uzależnionej przeżywa ambiwalentne uczucia przechodzące od złości, nienawiści do współczucia, od wstydu za zachowanie partnera po okazywaną mu serdeczną troskę. Wraz z postępem choroby wkrada się lęk, niepewność, poczucie zagubienia, trudności w relacjach z otoczeniem, brak sensu życia, nieumiejętność przeżywania przyjemności i relaksu, a to już krok od depresji. Bardzo często bólowi psychicznemu towarzyszą dolegliwości somatyczne.

Dorosłym współuzależnionym jest trudno, ale dzieci są w sytuacji tragicznej po prostu. Psychika dziecka jest jeszcze niedojrzała, negatywne emocje jakich bez przerwy doświadcza dziecko w związku z uzależnieniem mamy lub taty, ma niezwykle niszczący charakter. Dziecko nie ma jeszcze mechanizmów obronnych, które choć w części pozwoliły by na zdystansowanie się wobec problemów domowych, jest bezbronne wobec nich i dlatego dzieci płacą najwyższą cenę za uzależnienie swoich rodziców ( nerwice, problemy szkolne, problemy społeczne, narkomania, u młodszych dzieci jąkanie, moczenie, agresja, w dorosłym życiu uzależnienia, dewiacje itp. ).

Jak pomóc współuzależnionym?

Wszystkie osoby współuzależnione powinny być objęte pomocą psychologiczną, ale dzieci bezwarunkowo. Psycholog oceni stan psychiczny, zdiagnozuje problemy i przede wszystkim przedstawi metody radzenia sobie z uzależnieniem bliskiej osoby. Praca z psychologiem pozwoli też współuzależnionej osobie popatrzeć na swoje życie z dystansu, a to zazwyczaj jest początek zmiany na lepsze.